Ontroerd en uitgeput schetst Mohoric wat de Tour met renners doet: 'Het is wreed'

Soms is het verschil tussen heroïek en anonimiteit slechts de dikte van een racefietsbandje. Ontroerd en uitgeput schetste Matej Mohoric, vlak nadat de finishfoto aantoonde dat hij de negentiende etappe van de Tour de France had gewonnen, wat drie meedogenloze weken lang fietsen door Frankrijk doet met een wielrenner. "Profrenner zijn is hard en wreed."

Weer was het zo'n barbaarse dag op het zadel. Zo'n dag waarop geen renner wil laten zien dat hij eigenlijk minder is dan de renner naast hem. Zo'n dag dat iedere vezel in het toch al frêle lijf zwaar wordt beproefd. Ruim 170 kilometer heuvel op heuvel af, met bijna 50 km/u gemiddeld. In week drie van de Tour de France.

Nog 248 kilometer tot Parijs, het peloton is doodmoe. De wallen van de 151 overgebleven renners gaan met iedere omwenteling lager hangen en op de streep moet er dan nog een winnaar worden gekozen.

Mohoric' monoloog

Deze vrijdag in juli is het de Sloveen Mohoric, die na de derde Tourritzege uit zijn carrière in een emotionele monoloog een indrukwekkend inkijkje geeft in zijn eigen mentale toestand en en passant een klein monument opricht voor het onverbiddelijke wielerbestaan rond de Tour de France.

Een bijna schuldbewuste ode aan het offer dat de stafleden van zijn Bahrain-ploeg dagelijks brengen, aan de ogenschijnlijk onvermoeibare andere renners in het peloton die hij vandaag versloeg, aan het collectief lijden in de Alpen, maar ook een mea culpa aan zijn medevluchters Kasper Asgreen en Ben O'Connor, voor wie even de anonimiteit wacht.

"Uiteindelijk voelt het alsof je ze verraadt, omdat je ze op de lijn verslaat. Ik voel zo veel dingen tegelijk nu."

Het drietal Mohoric, Asgreen en O'Connor demarreerde op de Côte d'Ivory, op zo'n dertig kilometer van de streep uit een groep met namen die allemaal ooit al een Touretappe wonnen of op zijn minst in staat zijn er ooit een te winnen.

"Soms voelt het alsof je hier niet hoort, omdat iedereen zo ongelooflijk sterk is, dat je moeite hebt om wielen te houden", zegt Mohoric. "Zelfs vandaag, tijdens de rit."

Mohoric hield wel het wiel van Asgreen tijdens zijn beslissende aanval. "Ik volgde hem, ik wist dat ik alles perfect moest doen, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor Gino (Mäder, zijn vorige maand na een crash overleden ploegmaat, red.) en voor het team."

Schuldig

De drie vluchters werkten voorop uitstekend samen en bleven de jagers voor tot in finishplaats Poligny. "Ook ik probeerde bij te dragen, want als ik het niet deed wist ik dat we niet weg zouden blijven. Op een punt voelde ik mij schuldig tegenover Ben, omdat ik wist dat hij geen kans had in de sprint. Maar hij pushte toch mee om weg te blijven."

Mohoric koos Asgreens wiel, ging er in de laatste meters voorbij en was een banddikte eerder over de streep. "Dat is hoe professionele sport is, iedereen wil winnen. En als ik wil winnen, moet ik het wiel van Kasper nemen."

Mohoric barstte in tranen uit nadat de finishfoto had aangetoond dat zijn band werkelijk net iets eerder over de streep was gegaan dan die van Asgreen. Alle emoties van drie slopende weken Tour de France kwamen eruit.

"In de voorbereiding is het lijden, je offert veel op: je leven, je familie en je doet alles om hier 'klaar' te verschijnen. En na een paar dagen besef je dat iedereen zo ongelooflijk sterk is. Ik weet dat ik altijd een Tour de France-etappe kan winnen, dat ik sterk genoeg ben. Maar dat geldt ook voor de andere 150 renners."

'Wreed'

"Iedere renner verdient op dit moment een zege, want ik zag de gezichten in de grupetto op de Col de la Loze. Je voelt je... Je voelt je...", zocht Mohoric met natte ogen naar woorden. "Je weet wat er in ieders hoofd omgaat."

"Ik weet hoe het je leven kan veranderen, het winnen van een Touretappe. Ik zou willen dat iedereen een Touretappe kon winnen. Maar dat is niet mogelijk. En dat is wreed."