Frank Kramer, zowel op voetbalveld als in tv-studio kleurrijk maar wisselvallig
Met het overlijden van Frank Kramer - de oud-voetballer is 73 jaar geworden - is een eind gekomen aan een kleurrijk leven, dat zich voor een groot deel afspeelde op het voetbalveld, maar ook in de televisiestudio. Op beide locaties ontpopte hij zich tot een heuse entertainer.
De in een katholiek gezin opgegroeide Kramer begon met voetballen bij RKAVIC in Amstelveen. In 1970 maakte hij - de op 27 november 1947 geboren Amsterdammer is dan al 22 jaar - de sprong naar het betaalde voetbal. Na Blauw-Wit verdedigde de aanvaller de kleuren van FC Amsterdam, MVV, Telstar, FC Volendam en HFC Haarlem.
Dat was lang niet altijd op het hoogste niveau, maar uiteindelijk kwam Kramer tot 126 duels en 23 doelpunten in de eredivisie. Bij Volendam sloot hij in 1984 zijn voetballoopbaan af. Dik in de dertig, maar tegen een bal trappen was nu eenmaal zijn lust en zijn leven.
Eén op vier
Kramer gold als een even onnavolgbare als grillige buitenspeler. "Ik was een wisselvallige voetballer", vond hij zelf ook. "Sommige mensen zeiden over mij: één op vier. Eén goede wedstrijd tegenover vier slechte."
Genoeg reden, meende de flamboyante prof, om na de laatste competitiewedstrijd in 1976 bij zijn club Telstar stencils op de tribune te laten uitdelen waarin hij het publiek bedankte voor het begrip bij al zijn mislukte doelpogingen. De bal eindigde immers nogal eens op het IJmuiderstrand.
Hij was zich bewust van zijn beperkingen - "Ik kon maar twee dingen: rennen en uitrusten" - maar wist ook precies wanneer hij moest zien te pieken. "Tegen Ajax, Feyenoord en PSV wilde ik het allerbeste van mezelf naar boven halen, want die wedstrijden kwamen op tv", verwees hij naar de tijd dat nog niet alle duels op zondagavond in samenvatting op de buis kwamen.
Tijdens een van die wedstrijden - uit bij Ajax in De Meer - werd de publieksspeler pur sang door het Amsterdam F-side toegezongen met 'Kramer is een homofiel'. Als reactie liet hij zijn billen zien, wat ook fraai werd vastgelegd op de foto.
Al tijdens zijn voetbalcarrière flirtte Kramer met de showbizz: hij liet zich door toenmalig dj Ron Brandsteder strikken voor de gelegenheidsband Full House, die in 1976 met 'Standing on the inside' een dikke hit afleverde. Kramer zong overigens zelf niet mee op de single, bekende hij. Bij optredens beperkte hij zich tot playbacken en houterige danspasjes.
Televisieloopbaan
Niet lang daarna kwam zijn televisieloopbaan op gang. Hij werd presentator bij AVRO's Sportpanorama en volgde in 1981 de naar de VARA overgestapte showmaster Willem Ruis op bij de KRO, waarvoor hij drie seizoenen achtereen op de zaterdagavond de Frank Kramer Show voor zijn rekening nam en later de spelprogramma's Hints en Boggle.
In 1994 begon hij bij Eurosport als commentator bij tennis- en voetbalwedstrijden. Een topper was-ie niet, vond Kramer zelf. "Als voetballer was ik wisselvallig en als commentator ook", liet hij zich eens ontvallen. "Als je een bandje zou maken van alle fouten die ik heb gemaakt, heb je uren plezier."
Gedicht van Wilmink
Hij viel op door zijn ironie, vele persoonlijke terzijdes en flinke uitweidingen. Dat bereikte eind 2018 een apotheose tijdens de finale van de Amerikaanse Major League Soccer, de enige competitie die Kramer nog deed voor Eurosport. De sportzender wilde stoppen met de MLS en dat betekende dus ook het einde voor de commentator, zoals hem daags voor het duel te verstaan werd gegeven.
Geërgerd door de handelswijze van zijn bazen sprak de eigenzinnige Kramer tijdens de in de Nederlandse nacht uitgezonden wedstrijd over van alles en nog wat - er kwamen verhalen uit zijn voetballeven voorbij, hij vertelde over Frank Sinatra en zelfs een gedicht van Willem Wilmink passeerde de revue - maar aan wat er tussen de krijtlijnen gebeurde besteedde hij amper een woord.
Met terugwerkende kracht - want zo veel kijkers waren er niet live getuige van geweest - tot hilariteit van velen. Eurosport zag er de humor minder van in en bood publiekelijk excuses aan voor het gedrag van de commentator.
